Η σειρά ακολουθεί ιστορίες από όλη τη χώρα, ενώ ασχολείται και με τον χειρισμό του πρώτου κύματος της πανδημίας COVID-19 υπό τη διοίκηση του Τζόνσον βασιζόμενη σε μαρτυρίες ανθρώπων της Νταούνινγκ Στριτ, του Υπουργείου Υγείας και της Επιστημονικής Συμβουλευτικής Ομάδας για Έκτακτες καταστάσεις. Εκτός από τον χειρισμό της πανδημίας, σχολιάζονται στη σειρά και οι οικονομικές συνέπειες του lockdown και πώς αυτό επηρέασε την αντίληψη του κοινού για την κυβέρνηση Μπόρις Τζόνσον.
Άποψη: Ο Kenneth Branagh αναλαμβάνει το δύσκολο έργο που είχε και ο Gary Oldman στο The Darkest Hour, να υποδυθεί με μπόλικη μεταμφίεση έναν Bρετανό πρωθυπουργό σε μια πολύ δύσκολη και καθοριστική στιγμή της θητείας του.
Και τα καταφέρνει περίφημα σε μια από τις σπουδαιότερες ερμηνείες της πολυσήμαντης καριέρας του, που συνδυάζει ενσυναίσθηση και κριτική, πρόσθετα εξωτερικά στοιχεία αλλά και γνωρίσματα της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του που φαίνεται να ξέρει πώς να χειριστεί.
Το ζήτημα όμως είναι αλλού. Πόσο ενδιαφέρον έχει μια σειρά για έναν μέχρι πριν από λίγους μήνες πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας και για το πώς διαχειρίστηκε το πρώτο κύμα κορονοϊού, μια πανδημία που είναι ακόμα εν εξελίξει. Δεν υπάρχει η απαραίτητη χρονική απόσταση για να ιδωθούν τόσο από τους δημιουργός όσο και από τους θεατές τα γεγονότα με άλλη ματιά και άλλη ψυχραιμία.
Η σειρά των Michael Winterbottom (Greed, The Trip to Greece) και Kieron Quirke παίρνει ξεκάθαρη στάση απέναντι στον πρώην πρωθυπουργό, Μπόρις Τζόνσον αφενός ως προς την διαχείριση της πανδημίας και του εγκλεισμού με τις γνωστές, προκλητικές δηλώσεις του να του γυρνούν μπούμερανγκ που είναι και αυτό βασικός άξονας της αφήγησης, αφετέρου του Brexit.
Παρόλη την επικριτική και καυστική στάση απέναντι στην πολιτική του, ως προς την γενικότερη προσωπικότητα και ζωή του, γίνεται μια προσπάθεια να τον κάνουν κατανοητό ως χαρακτήρα και όχι απλώς μια καρικατούρα, που άλλωστε ως προς αυτό ευθύνεται και ο ίδιος.
Σκηνές μυθοπλασίας συμπλέκονται με αρχειακό υλικό από εμφανίσεις και ομιλίες του Τζόνσον, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολο το έργο του Branagh και ακόμα πιο επιτυχημένη την προσπάθειά του, μιας και πείθει ακόμα και όταν στην προηγούμενη σκηνή έχουμε δει τον πραγματικό Μπόρις Τζόνσον.
Το γρήγορο μοντάζ δίνει έναν καλό, γρήγορο ρυθμό, οπότε δίνει ένα νεύρο και μια ένταση που μπορεί να κρατήσει και τους μη φαν των πολιτικών σειρών/ταινιών, ενώ το εύρημα της αντιπαραβολής του πρωθυπουργού με πολίτες της Αγγλίας δεν θα λέγαμε ότι είναι και τόσο επιτυχημένη. Λίγο εύκολη και λαϊκίστικη η αντίθεση βιωμάτων Τζόνσον και άλλων ανθρώπων που πλήττονται από την πανδημία που χρησιμοποιούνται ως σύμβολα, κενά νοήματος και αφηγηματικής συνοχής.
Αυτή η Αγγλία σίγουρα είναι πραγματική και επίκαιρη, αλλά ίσως υπερβολικά επίκαιρη για να απασχολήσει μια σειρά μυθοπλασίας και όχι ντοκιμαντέρ.
H σειρά στριμάρει Cosmote TV
