Το Flux Gourmet διαδραματίζεται σε έναν φανταστικό κόσμο που όλοι ονειρεύονται να κάνουν καριέρα στην μουσική δημιουργία και γενικότερα στην καλλιτεχνική έκφραση μέσω της γαστρονομικής περφόρμανς.
Μια ηχητική κολεκτίβα που δεν μπορεί να διαλέξει όνομα, στεγάζεται σε ένα ινστιτούτο αφιερωμένο στις μαγειρικές και διατροφικές επιδόσεις. Τα μέλη της παγιδεύονται στις εσωτερικές τους μάχες εξουσίας και σε καλλιτεχνικές βεντέτες, μόνο που η δυσλειτουργική δυναμική τους επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο όταν πρέπει να συναναστραφούν με την επικεφαλής του ινστιτούτου. Ενώ οι διάφοροι ανταγωνισμοί ξεδιπλώνονται, ένας άλλος ένοικος αντιμετωπίζει γαστρεντερικές διαταραχές μαζί με έναν παρραλυτικό φόβο γύρω από αυτές και σε μια προσπάθεια να δώσει αυθεντικότητα στην τέχνη της, η αρχηγός της κολεκτίβας του ζητά να χρησιμοποιήσει την κατάστασή του ως μέρος της παράστασης.
Ο Πίτερ Στρίκλαντ σε πλήρη έλεγχο του παρανοϊκού οράματος του, σκηνοθετεί έναν εξαιρετικό Μάκη Παπαδημητρίου σε μια κωμωδία τρόμου αποδόμησης της καλλιτεχνικής δημιουργίας και του ίδιου της του εαυτού. Αποσταθεροποιεί το δίπολο υψηλής και χαμηλής τέχνης και δημιουργεί ένα προβοκατόρικο και ξέφρενο rollercoaster σωματικών αερίων και campy αυτοπαρωδίας που στον διάβα του συντριβεί ότι βρει μπροστά του, και από τα συντρίμμια παράγει μια τέχνη πέρα από το υψηλό και το χαμηλό.
Ο κόσμος που πλάθει ο Στρίκλαντ θυμίζει το “Λανθιμικό” παράλογο, αλλά με μια μεγαλύτερη διάθεση (αυτο)αποδόμησης και μια πιο μάξιμαλ αισθητική. Το χόρορ υπάρχει πιο πολύ ως ατμόσφαιρα και αισθητική χωρίς αυτό απαραίτητα να μεταφράζεται σε σωματική ή ψυχολογική αντίδραση του θεατή. Η ταινία ακολουθεί το ρεύμα της αναβίωσης ενός «πειραγμένου» Giallo που βλέπουμε τον τελευταίο καιρό με ταινίες όπως το remake του Suspiria, το Last Night in Soho αλλά και λίγο παλαιότερα το Berberian Sound Studio πάλι από τον Στρίκλαντ, πατώντας γερά στον camp χαρακτήρα του γκροτέσκου και στο πάντρεμα του με το χονδροειδές χιούμορ και τη λεπτή σάτιρα.
Μέτα-προβοκάτσια για τον ίδιο τον χαρακτήρα της προβοκάτσιας, θέτει ερωτήματα γύρω από την συσχέτιση της με την τέχνη και τις σχέσεις εξουσίας που αναπτύσσονται μέσα από την διαδικασία παραγωγής της, αφήνοντας τον θεατή να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα.
O Μάκης Παπαδημητρίου δίνει μια απολαυστική ερμηνεία ως hack writer με εκτενή voice over στα ελληνικά και ο Πίτερ Στρίκλαντ συνεχίζει την αξιοθαύμαστη φιλμογραφία του χωρίς καμία έκπτωση στην κατασκευή αλλόκοτων κινηματογραφικών κόσμων που τον χαρακτηρίζει ως δημιουργό.
Γιώργος Αγγελόπουλος
